FÁMENNIÐ HJÁLPAR

Hér á Íslandi held ég að við séum að njóta fámennisins. Stuðningur alþingis og löggjafavaldsins, hversu hratt þetta gekk [lagabreyting um staðfesta samvist fólks af sama kyni 1996], hversu stuðningurinn var víðtækur, ekki aðeins hjá löggjafavaldinu heldur miklu miklu víðar. Hjá embættisfólki, hjá almenningi — dagana í kringum lagasetninguna fór maður ekki og setti bensín á bílinn og keypti gos í sjoppunni án þess að taka við hamingjuóskum. Þjóðin var með og studdi við bakið á okkur. Þarna held ég að við höfum verið að uppskera fyrir það fámenni sem gerir það að verkum að við hommar og lesbíur á Íslandi við hverfum aldrei, við hverfum aldrei í einhvern subkúltúr eða underground neðanjarðarmenningu, við hverfum ekki þangað. Við verðum ekki gettó inni í Reykjavík eins og hommar og lesbíur eru í

stórborgum erlendis. Við erum svo fá að við getum það aldrei, við týnumst aldrei í fjöldanum því honum er ekki fyrir að fara. Þannig að við erum áberandi og gárum vatnið og hvert og eitt okkar þekkjum svo og svo marga. Flestir á landinu eiga homma eða lesbíu í fjölskyldu eða vinahópi eða vinnustað. Einhvers staðar svo nálægt að þú getur ekki leyft þér að afgreið okkur sem annars flokks fólk sem ber engin réttindi.

Margrét Pála Ólafsdóttir, 1997